Exploring Pokhara

30 september 2012

7 uur in de morgen even naar buiten kijken en ja hoor daar waren delen van het Annapurna-gebergte zichtbaar. Snel Marian die in diepe slaaptoestand verkeerde wekken, want het schouwspel kan zo voorbij zijn. De wolken waren dus opgetrokken, om 6 uur nog niks, en nu keken we uit op de reusachtige besneeuwde bergen. Een 8000, een paar 7000 en een 6000-der waren te zien. Echt indrukwekkend en moeilijk te beschrijven, je weet echt niet wat je ziet. 

En daar gaan mensen dus naar boven, chapeau. Terwijl de wolkenslierten nu eens zicht gaven op de ene Annapurna, dan weer op de andere (er zijn er 4), zagen we poltseling ook het punt waar we de volgende dag naar toe moesten om nog een beter zicht op de bergen en de sunset te aanschouwen, namelijk Sagarkot. Inderdaad zal het flinke klim worden, met honderden trappen tot we die plaats zullen bereiken.

Na het ontbijt reden we vervolgens met een lokale auto, die van ons mocht hier niet rijden, kwestie van de lokale markt te beschermen, naar een Hindu-tempel waar Shiva of Vishnu (weer vergeten) vereerd wordt. Het is al zeer warm, bijna Indische toestanden en inderdaad terug trappen lopen om bij de tempel te komen. Onze gids gaf zeer interssante informatie en gelukkig was de harde schijf nu leeg en konden we weer informatie opslaan. In ieder geval onthouden we dat Krishna hier ook vereerd wordt en dat hij de 8^ste reincarnatie is van Vishnu, de 9^de reincarnatie is Boeddha. Kijk, zo zie je maar hoe ze in het Hindoeisme alles samenbrengen en ieder vindt wel een god die bij hem past. Krishna lijkt me wel een leuke, de fluitende god, die zich niet aan de regels houdt en volop van het leven wil genieten. Deze plek, en in onze ogen toch wel veel andere plekken ook, is een bedevaartsoord voor de Hindoes. Waarschijnlijk kunnen ze hun leven wel vullen met bedevaarten

In een van de tempels verleende de priester ons zelfs toegang en mochten we, na de god 50 roepies geofferd te hebben, binnen (gratis) foto’s nemen. De priester, de heilge, was ongeveer 10 jaar en na wat over en weer gepraat met onze gids, kregen we van hem terwijl hij een mantra zong een Tika. Voor vandaag zit het dus goed bij de goden. Als dank hebben we bij het verlaten van het tempelcomlex dan ook maar een kleine bijdrage geleverd voor het onderhoud.

Toen reden we richting grotten en waterval die zich aan de andere zijde van Pokhara bevonden. De waterval (Davis Falls) was indrukwekkend en tijdens het regenseizoen staat het water hier zelfs 7 meter hoger en spuit het door de kracht ook naar boven. Hier troffen we een heilige vrouw die ons tegen betaling nog wel een tika wou geven, maar dat werd natuurlijk een beetje te druk voor ons voorhoofd. We zagen er al kleurrijk genoeg uit en door de transpiratie hing de kleurstof al op Wilfrieds neus.

Vandaar naar de grotten, trappen af, maar hier konden we eigenlijk niet diep genoeg gaan om een zicht te krijgen onder de waterval, omdat het water nog te hoog stond na de hevige moessonregen van vorige nacht. Marian vond het niet zo erg, weeral oveel trappen minder. Toen hebben we daar even wat gedronken en met de gids gediscussieerd over van alles en nog wat en vervolgens terug naar het hotel.

Onze gids kwam om ons op 16.30 ophalen voor een boottocht op het meer. Marian, met in het achterhoofd een grote boot, bleek plotseling in een roeiboot te zitten met zwemvest J. Roeien moesten we zelf niet. Ondertussen begon het toch aardig donker te zien en ja hoor net in de boot gestapt en 5 meter van wal, gingen de hemelsluizen open en deed de moesson zijn naam alle eer aan. Op nog geen tijd waren we kletsnet en keken we uit over het meer, waar geen berg meer te zien was. Dan maar even snel het eiland bezoeken, een klein heilidom, waren we maar even schuilden tot de regen voorbij was en vervolgens even verder op het grote meer.

Aan wal zijn we even gaan shoppen en ja hoor in een van de Tibetaanse winkels heeft Wilfried een prachtige ring gevonden en gekocht. Paste pefect en de charmante Tibetaanse dame kon haar waar eer goed aan de man brengen. Wilfried stapte nog een boekenwinkel binnen om toch maar een eenvoudig boekje aan te schaffen om iets meer te weten over al die goden, maar dat werd dus niets. Naast allerlei reisverhalen, kaarten, en yogaboeken zagen we daar ook een exemplaar van Adolf liggen (Mein Kamf); nou hoe ze hier bij komen hebben we maar niet gevraagd. Het dinner hebben we genuttigd in een klein lokaal restaurantje, dat zeer aan te bevelen is. Al wachtende op het eten was Marian in het winkeltje ernaast (schoonzus van onze kok) een broek en twee vestjes rijker.