10-11 oktober
Het wordt een traditie. Vroeg gaan slapen zo een 22 uur en vervolgens op tijd op om zonsopgang of een glimp van de Himalayas op te vangen. 5.30 al snel eens door het raam gekeken maar toch nog iets te donker, maar eventjes gewacht tot 6 uur en dan op vinkenslag liggen tot de zon het einder verlicht en de bergen in zicht komen of.... niet. We hebben terug geluk, nu zicht op de Gauri-shankar, weliswaar in wolkenflarden gehuld. Voor de mooie foto's zoals op postkaarten moeten we in de winter komen. Deze keer moeten wee niet klimmen, maar kunnen we de bergketen zien vanaf het balkon van onze kamer. Toch even afgedaald naar om te gaan ontbijten, waar de service weer zegevierde, tafel en stoelen aangerukt zodat we buiten konden ontbijten. Ondertussen vingen we sporadisch nog een blik op van de bergen, want na het ochtendgloren gaan de wolken vrij vlug tegen de hoge bergen plakken.
Vervolgens een hele trip langs de ondertussen bekende wegen, met uitstappen en al, zodat de auto de hindernissen gemakkelijker kon nemen. Nu waren we voorzien op natte voeten en dus maar de sandalen aan en als we geen natte voeten wilden konden we soms oversteken over een smalle richel. Marian keek dan vooral niet naar onder, want nu natuurlijk in omgekeerde richting de dalen passeren om in Kathmandu te komen en onderweg terug allerlei interessante zaken gezien.
Rond de middag halt in Dhulikhel, een prachtig hotel-restaurant waar het vrij rustig was. Is eigenlijk de plek waar veel trekkers stopten die op doortocht waren naar Tibet. Nu de grens met Tibet terug gesloten is, om een weer onverklaarbare reden, is dit dus een kink in de kabel van veel hotels en resorts die op de weg naar Tibet liggen.
Passerend langs het zeer grote shivabeeld, 43,59 hoog, in de buurt van Bhaktapur, naderen we Kathamandu op een soort autoweg, duidelijk afgebakende vakken en zelfs zebrapaden. Maar.... alles toch kris kras door elkaar, dwars draaien op de weg, en de functie van de zebrapaden voor een groot deel nog niet bekend. Toch hebben we hier de opvoedende werking van de politie gezien, die resoluut een jonge juffrouw terug stuurde om te wachten tot het licht op groen stond voor de voetgangers. Gevaar van deze goede weg is dat iedereen de neiging heeft sneller te rijden en dat is hier ongeveer 70 km. Meestal is het bumper aan bumper en dus veel trager en in deze rijstijl zijn het meesters. In het andere geval, dus sneller, houden ze te weinig afstand, zijn het ook niet gewend, en pats onze auto op de achterkant van een andere. Gelukkig niet veel schade. Wel een compleet circus. In een mum van tijd omringd door allerlei mensen, politie erbij met vier, en dus aan de kant om verkeer niet te hinderen. Een geschreeuw van jewelste, het meest door de niet-betrokkenen, 3 politiemannen vinden het zeer lollig en staan te lachen terwijl de vierde, tussen de mensenmassa, iets als zijn werk probeerde te doen.
Marian vond het zielig voor onze chauffeur, die zich langs allerlei moeilijke wegen gewrongen had en nu bijna thuis ' boem'. Wat er allemaal gebeurde weet ik niet, plotseling vertrekken om 100 meter verder langs de weg gaan staan. We dachten dat de chauffeur de schade nog eens wou opnemen, maar neen hoor, de andere betrokke auto stopt achter ons. Volgens ons wilden ze het vooral onderling regelen en wellicht geen fooien aan de politieagenten geven :-).
Eind goed, al goed en een half uurtje later waren na het gewirwar in Kathmandu terug thuis in ons bekende hotel, Fuji. Na de hartelijke begroetingen van het HL-team, een lekkere douche, terug naar het ons bekende Gaia-restaurant en ons gezellig geinstalleerd. Er is daar altijd van alles te zien, mensen van allerlei pluimage met vooral de Chinezen en Russen die opvallen door hun luidruchtigheid en de Israeli door hun onbeschoftheid.
Even later komen onze bekenden uit Brugge ook binnenwandelen, wat eigenlijk niet kon, want die waren op pad in de buurt van Pokhora. Bleken dat ze teruggevlogen waren uit Pokhora omdat Eddy vrij plotseling ademhalingsproblemen had gekregen (longen). Hij zag er inderdaad maar zeer pips uit. Gelukkig had hij zware antibiotica bij en was die onmiddellijk gaan nemen en na twee dagen ging het toch al wat beter. Nu even afwachten of ze vroeger naar konden vliegen, want is toch een heel geregel. Na een beetje bijgepraat te hebben, op tijd naar bed, want morgen zou het een lange dag kunnen worden met de verjaardag van Wilfried.
Het wordt een traditie. Vroeg gaan slapen zo een 22 uur en vervolgens op tijd op om zonsopgang of een glimp van de Himalayas op te vangen. 5.30 al snel eens door het raam gekeken maar toch nog iets te donker, maar eventjes gewacht tot 6 uur en dan op vinkenslag liggen tot de zon het einder verlicht en de bergen in zicht komen of.... niet. We hebben terug geluk, nu zicht op de Gauri-shankar, weliswaar in wolkenflarden gehuld. Voor de mooie foto's zoals op postkaarten moeten we in de winter komen. Deze keer moeten wee niet klimmen, maar kunnen we de bergketen zien vanaf het balkon van onze kamer. Toch even afgedaald naar om te gaan ontbijten, waar de service weer zegevierde, tafel en stoelen aangerukt zodat we buiten konden ontbijten. Ondertussen vingen we sporadisch nog een blik op van de bergen, want na het ochtendgloren gaan de wolken vrij vlug tegen de hoge bergen plakken.
Vervolgens een hele trip langs de ondertussen bekende wegen, met uitstappen en al, zodat de auto de hindernissen gemakkelijker kon nemen. Nu waren we voorzien op natte voeten en dus maar de sandalen aan en als we geen natte voeten wilden konden we soms oversteken over een smalle richel. Marian keek dan vooral niet naar onder, want nu natuurlijk in omgekeerde richting de dalen passeren om in Kathmandu te komen en onderweg terug allerlei interessante zaken gezien.
Rond de middag halt in Dhulikhel, een prachtig hotel-restaurant waar het vrij rustig was. Is eigenlijk de plek waar veel trekkers stopten die op doortocht waren naar Tibet. Nu de grens met Tibet terug gesloten is, om een weer onverklaarbare reden, is dit dus een kink in de kabel van veel hotels en resorts die op de weg naar Tibet liggen.
Passerend langs het zeer grote shivabeeld, 43,59 hoog, in de buurt van Bhaktapur, naderen we Kathamandu op een soort autoweg, duidelijk afgebakende vakken en zelfs zebrapaden. Maar.... alles toch kris kras door elkaar, dwars draaien op de weg, en de functie van de zebrapaden voor een groot deel nog niet bekend. Toch hebben we hier de opvoedende werking van de politie gezien, die resoluut een jonge juffrouw terug stuurde om te wachten tot het licht op groen stond voor de voetgangers. Gevaar van deze goede weg is dat iedereen de neiging heeft sneller te rijden en dat is hier ongeveer 70 km. Meestal is het bumper aan bumper en dus veel trager en in deze rijstijl zijn het meesters. In het andere geval, dus sneller, houden ze te weinig afstand, zijn het ook niet gewend, en pats onze auto op de achterkant van een andere. Gelukkig niet veel schade. Wel een compleet circus. In een mum van tijd omringd door allerlei mensen, politie erbij met vier, en dus aan de kant om verkeer niet te hinderen. Een geschreeuw van jewelste, het meest door de niet-betrokkenen, 3 politiemannen vinden het zeer lollig en staan te lachen terwijl de vierde, tussen de mensenmassa, iets als zijn werk probeerde te doen.
Marian vond het zielig voor onze chauffeur, die zich langs allerlei moeilijke wegen gewrongen had en nu bijna thuis ' boem'. Wat er allemaal gebeurde weet ik niet, plotseling vertrekken om 100 meter verder langs de weg gaan staan. We dachten dat de chauffeur de schade nog eens wou opnemen, maar neen hoor, de andere betrokke auto stopt achter ons. Volgens ons wilden ze het vooral onderling regelen en wellicht geen fooien aan de politieagenten geven :-).Eind goed, al goed en een half uurtje later waren na het gewirwar in Kathmandu terug thuis in ons bekende hotel, Fuji. Na de hartelijke begroetingen van het HL-team, een lekkere douche, terug naar het ons bekende Gaia-restaurant en ons gezellig geinstalleerd. Er is daar altijd van alles te zien, mensen van allerlei pluimage met vooral de Chinezen en Russen die opvallen door hun luidruchtigheid en de Israeli door hun onbeschoftheid.
Even later komen onze bekenden uit Brugge ook binnenwandelen, wat eigenlijk niet kon, want die waren op pad in de buurt van Pokhora. Bleken dat ze teruggevlogen waren uit Pokhora omdat Eddy vrij plotseling ademhalingsproblemen had gekregen (longen). Hij zag er inderdaad maar zeer pips uit. Gelukkig had hij zware antibiotica bij en was die onmiddellijk gaan nemen en na twee dagen ging het toch al wat beter. Nu even afwachten of ze vroeger naar konden vliegen, want is toch een heel geregel. Na een beetje bijgepraat te hebben, op tijd naar bed, want morgen zou het een lange dag kunnen worden met de verjaardag van Wilfried.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten