Mainapokhari en Charikot

10 oktober 2012

Om 6 uur uit de "veren" en om naar het prachtige uitzicht te kijken vanaf het platte dak waar we logeerden. Om 7 uur met de ene neef. de chauffeur (moeten toch eens de naam vragen) en Padam om de hoek, a short walk, naar het hoogste punt van het dorpje geklommen in de hoop een glimp van de Himalayas op te vangen. Door de warmte is het toch nooit echt helder en de kans om iets te zien is meestal vroeg in de morgen.
Wat een simpel stukje zou zijn, zo een 15 min, bleek een wandeling van iets meer dan 2 km. Marian nam, een beetje knarsetandend de tijd om de weg af te leggen. Maar een klein beetje trappen en voor de rest gestaag omhoog, zo een 200 meter.
En ditmaal toch geluk en in de verte hadden we een goed zich op de Gauri-Shanker, een berg van 7500 m, die belangrijk is omdat de tijd van Nepal op deze bergtop is geijkt. Daarnaast heeft hij ook een symbolische betekenis omdat de berg twee toppen heeft, de noordelijke (hogere) top Shankar, wordt geassocieerd met Shiva en de zuidelijke top wordt  Gauri genoemd, is gekoppeld aan de gemalin van Shiva.
Na een paar mooie foto's genomen te hebben, zijn we aan de afdaling begonnen die natuurlijk veel sneller ging. Marian blij,.... alhoewel het inderdaad meer dan de moeite was om naar boven kretsen. Dus tijd om snoepjes uit te delen.
Als men in Nepal een wandeling van 15 min zegt, doet een getrainde wandelaar er zeker 25 over en het begrip licht stijgend is ook zeer relatief. Beneden aangekomen hebben we in een lokale gelegenheid ontbeten, een voorraad snoepgoed ingeslaan en vervolgens naar het gemeenschapshuis, pakken inladen, uitgebreid afscheid nemen van de mensen, in het bijzonder de vader van Jagat en  de twee neven.

Nu naar Charikot, in de richting van Kathmandu, langs de smalle wegen, bergop tot 2650 m, bergaf, de rivier oversteken op 650 m en vervolgens weer bergop. Allerlei landschappen passeren de revu, rijstvelden en de himalayas tussen de wolkenflarden (en dat is echt geluk hebben).
Vooraleer intrek te nemen in hotel wilden we nog een tempel bezoeken, maar de weg werd bezet door een bonte menigte, een staking. Chaos alom, want geen enkele bus kon nog verder en iedereen was wel ergens naar op weg gezien het naderende festival. Bleek een student die op de bus wilde springen, gevallen is en bus reed over de benen en hij werd zwaar gewond. De dag voordien iemand van het dak gevallen en overleden. De bussen zitten nu met het festival bomvol en eigenlijk is er veel te weinig capaciteit. In ons geval, wilden de stakende mensen dat de busmaatschappij voor de kosten van het ziekenhuis opkwam. Na de lunch werd de staking opgeheven en konden we doorrijden naar de tempel. Nou ja, rijden, wringen en wurgen op de kleine straat, want alle tegenliggende bussen en vrachtwagens waren ook op gang gekomen. Een spektakel dus.
Eens aan deDolakha Bhimsen tempel daalden Wilfried, gids en chauffeur af naar de kleine maar mooie hindu-tempel. Padam, onze gids en chauffeur voerden allerlei rituelen uit, terwijl Wilfried alles rustig bekeek. Trouwens in de tempel mogen niet-hindoes niet komen; je kan trouwens ook geen Hindu worden in tegenstelling tot bv. Christenen, Moslims of Boeddhisten. Marian besloot bij de aanblik van de trappen, heetste moment van de dag, deze tempel aan zich voorbij te laten gaan en bleef boven om wat leuke foto's te nemen. Kijk, waren waarschijnlijk geen honderd trappen. Na de offergaves van onze gids en chauffeur zijn we naar het hotel gereden, waar we een leuke kamer en een geweldig uitzicht hadden.
Even terug bergop en bergaf om het dorp, of is het een stadje, te verkennen. De gezellige en soms minder gezellige groezeligheid aanschouwd van allerlei mensen en ambachten door elkaar. Vrouwen blijken hier toch letterlijk de meeste stenen te dragen.... als dat geen emancipatie is :-(.
Terug in het hotel en scheel van de dorst besloten we maar een pilsje te nemen. Geen tafeltjes buiten, dus niet in het zonnetje en niet kunnen roken. Trouwens binnen mag men hier nergens roken, dus het wijkt op dit gebied niet af. Maar aan het open raam gaan zitten binnen, twee pilsjes besteld, was binnen toch fris en buiten scheen het zonnetje. Dus biertjes op tafel in het raam aan de binnenkant gezet en wij naar buiten. Asbak mee en dus genieten van het zonnetje en af en toe arm naar binnen om van biertje te drinken. Na drie slokken en iemand van het personeel van het hotel zal ons wel bezig hebben gezien, plotseling twee stoelen en een tafel, en wij buiten genieten van de warmte, het  biertje, het peukje en het uitzicht. Zo zie je maar dat ze hier zeer hoffelijk zijn.