Kathmandu - Balthali

13 – 14 oktober 2012

Voor ons doen redelijk lang geslapen en tegen de morgen toch maar een aspirine genomen, want gisteravond toch laat geworden met de nodige drankjes; tja day after syndroom. Maar goed, na langs te zijn gegaan op het kantoor zagen we dat Jagat ook niet de meest frisse indruk maakte.

Tegen vijf uur hadden we afgesproken met Eddy en Leona, om de volgende dage even door te nemen op het kantoor van Himalayan Leaders. Vroeger naar huis gaan werd steeds minder een optie, gezien het vinden van een andere vlucht toch geen senicure was en de gezondheid van Eddy toch merkelelijk beter was. Moeten die antibiotica ook maar eens vragen aan de huisarts als we op reis gaan. In plaats van de toch wel zware trekking die we zouden ondernemen werd besloten dat we met vieren twee dagen naar Balthali zouden gaan en vervolgens zouden de Bruggelingen naar Kathmandu gaan om de terugreis naar Brugge aan te vatten en Wilfried en Marian zouden dan naar Dhulikhel en Nagarkot gaan. Op de vraag van Jagat of Marian een uurtje kon wandelen, antwoordde Marian natuurlijk volmondig  ja, zelfs ook twee of drie uurtjes wandelen J zou wel gaan. De auto kon namelijk maar tot op een bepaald punt rijden en dan was het even “te voet” verder. Anders hadden ze voor een Jeep moeten zorgen.

De volgende morgen al een eerste verwarring daar we uitcheckten uit het hotel en dus onze koffers bij hadden. Nou daar had govinda niet op gerekend, ons was ook niet gezegd dat we rugzak voor een aantal dagen moesten maken, of maar een koffer. Dus greep Govinda naar zijn telefoon en begon als een springintveld 2 dragers te organiseren vanaf de plaats waar we naar het hotel moesten lopen. Zo gezegd zo gedaan op pad in het busje met Govinda, Leona en Eddy. De typische, hectische maar ondertussen vertrouwde autorit voerde ons via Banepa en Panauti, langs de rijstvelden waar het oogsten begonnen was. Mooie schakeringen van diep groen, naar geel en bruin op de verschillende rijstterrassen.
Benieuwd naar de verrassingen op onze tocht, want die zijn er altijd werden de wegen steeds smaller en hobbeliger tot we op een punt kwamen waar we lettelijk niet verder konden. De weg hield op. De camionette stopte op een veld waar kinderen voetbal speelden tussen de koeien en de geiten, maar wel met twee goalen (de een dubbel zo groot als de ander, maar zal wel gecompenseerd worden).

Drie personen stonden ons daar op te wachten; een jong meisje en twee jongens. Bleken onze dragers tezijn volgens Govinda!!!. Nou ja achteraf wisten we dat het mensen waren die in hotel werkten en die naar beneden waren gestuurd om onze bagage te dragen. De loodzware tas van Wilfried met al de apparatuur en laders in werd in de mand van het meisje getild, die de korf ging dragen via een band op het voorhoofd (hier worden lasten vaak zo gedragen). Het meisje vertok meteen en Marian haar mond viel open! De twee jongens namen de lichtere tas van Marion en wezen de weg. Na een opmerking tegen Govinda dat het meisje toch de zwaartste last moest dragen, merkte die op dat de meisjes hier veel sterker zijn omdat ze gewend zijn op het land te werken. Ja, ja zie je wel “they can do it” J.

We liepen een wandelpad af tot we aan een lange hangbrug over een rivier kwamen. Marian vond het toch maar griezelig, maar met blik op oneindig werd de brug overgestoken. Was nog niets met wat nog komen moest. Na de afdaling tussen de dennebomen, kwamen we terug aan een rivier die we moesen oversteken in het dalen dus niet zo hoog als de vorige brug. Hield wel in dat we nu op het diepste punt waren en dat we nu moesten beginnen met klimmen. Bij de aanblik van de helling dacht Marian al, wordt effe klimmen ipv wandelen. En dat was nog maar het begin.....Het was toch wel een flinke klim, warm was het ook en Govinda nam de rugzak van Marian over. Ook Wilfried moest puffen en al blij dat Marian af en toe stopte om even bij te komen vooraleer verder te gaan. Het goed getrainde Belgische team probeerde ons een hart onder de riem te steken...
Eindelijk in een dorpje aangekomen, iets vlakker en Marian dacht .... eindelijk zijn we er, maar Govinda wees naar een huis op een top waar de lodge lag. Marian stond het janken nabij. “Een uurtje wandelen noemen ze dit”. Knarsentandend aan de beklimming begonnen en terug de eeuwige trappen. Na een tijdje gaf Eddy, die toch wel 30 meter hoger zat, een zetje door te zeggen dat we er zo waren, net om de hoek. Nou ja, had zich ook verkeken op de hoek J. Bijna boven.... kon Marian echt niet meer, echt naar adem happend en in ademnood, dacht ze dat het laatste uur geslagen had! Sterven op een Nepalese berg is natuurlijk wel apart. Govinda kwam toch maar eens kijken, nam het snoepzakje van Marian over (50 gr) en met pijn en moeite de laatste meters naar boven geschraveld en aldaar op een stoel neergezegen.
Het was volbracht. Na een beetje te zijn bijgekomen en het was inderdaad schitterend boven, besloot Marian zeer stellig om de volgende 2 dagen geen poot meer te verzetten, want langs alle kanten naar beneden, wat dus automatisch terug naar boven inhield.

Het was een prachtige lodge die op een niet al te brede richel lag, met uitzicht naar alle windstreken. Schitterend gelegen, een ideale plaats om na een lange trekking even uit te rusten en te genieten van enig comfort. Wij dus gewoon genieten na de berg op geklommen te zijn.
Gezellig en buiten gegeten met zijn allen, genietend van de mooie vergezichten, maar toch te bewolkt in de verte om de Himalayas te zien. Wel, in de verte op de top van een heuvel het Bhoeddistische klooster (Namo Boeddha), dat Wilfried, Albert, Petra en Fer in 2008 hebben bezocht (na een aantal zware trekkingdagen).

Na het avondeten als een blok in slaap gevallen en morgen op tijd op  zonsopgang te zien en eventueel de mountains.