Sagarkot

1-2 oktober

In de late middag ging het richting Sarangkot, een aantal km buiten Pokhara en richting Himalayas. Deze plek is bekend vanwege het prachtige zicht dat men kan hebben op het Annapurnagebergte, een deel van de Himalaya. De dagrugzak hadden we al ingepakt en ik Marian instructies geven om het niet te zwaar te maken, dus geen fohn, allerlei cremes zijn ook overbodig.....; bleek dat ze achteraf toch nog meer had meegesmokkeld. Ik natuurlijk de zwaarste zaken in de rugzak....

Eerst een eindje met de auto richting Sarangot, waar we aan het begin van de helling werden afgezet en dus samen naar boven moesten. Een heleboel trappen en lekker vochtig warm na de hevige moessonregen van gisterenavond. Trap per trap hebben we dus maar genomen, geteld hebben we ze niet maar er waren er heel veeeeeel. Op tijd en stond toch even naar het prachtige landschap gekeken, kwestie natuurlijk van op adem te komen. Wilfried was al blij dat hij even op Marian kon wachten om toch ook wat lucht te happen. We hadden toch iets meer moeten trainen thuis. De heuveltjes die we kennen, zijn natuurlijk niets vergeleken met de hellingen en trappen die hier moeten worden genomen. Maar goed, het was toch een tocht met indrukwekkende uitzichten en langs het trappenpad liggen allerlei winkels met souveniers, waaronder ook veel fossielen die op deze hoogte en vooral in Mustang zijn gevonden
Ondertussen had Marian de hel aangeblazen (althans zo zag ze uit) en de rugzak werd overgenomen door de gids. Je moet het maar kunnen organiseren. Eenmaal op het plateau aangekomen, werd er door Padam, onze gids, druk overleg gepleegd om onze lodge voor deze nacht te situeren. Toch nog een stukje wandelen, meer richting hoogste punt waar we de volgende dag naar toe zouden gaan  als het niet te bewolkt was om zonsopgang en bergen te zien.

Uiteindelijk, en niet oververhit, doordat de bewolking was toegenomen zijn we op onze overnachtingsplaats ‘Sherpa lodge’ toegekomen. Nog geen 5 minuten binnen en het begint terug flink te regenen. De moesson loopt dit jaar iets langer uit dan vorige jaren. Wij natuurlijk blij dat we toch maar besloten hadden om een uurtje vroeger te vertrekken want anders waren we nu tot op de huid nat geweest. Voor de zekerheid, na de vorige regenbuien, hadden we toch alles netjes in plastic verpakt vooraleer in de rugzak te doen. Zo een regen gaat namelijk door de rugzak heen en dan heb je niets meer aan extra sokken, broek, toiletpapier (een van de belangrijkste attributen). Na de regen komt er nog een groep van 5 personen uit Israel binnen en vlak daarna stopt er een Jeep waaruit een zeker 80-jarige grote man stapt met Lederhosen. Ja, ja hier in Nepal. Moeizaam met twee wandelstokken klimt hij de trappen van hotel op. Blijkt een Oostenrijker die in zijn jongere jaren veel bergen beklommen heeft en nu wellicht nog eens een zicht wil werpen op het dak van de wereld.

Na het dinner en een “ghorkha” biertje (625 cl voor alle flessen), lopen we nog even naar de andere kant van de lodge om een blik op Pokhara te kunnen werpen. Eenmaal terug binnen geeft de gids ons even maar de raad om onze benen en schoenen te controleren op bloedzuigers. Bij Wilfried oke en het bolletje op de teen van Marian bleek inderdaad een bloedzuiger te zijn die net aan zijn maaltijd begonnen was. Dus nog niet erg dik, werd hij verwijderd en gedaan met eten. Het bloeden duurt altijd nog een tijdje want deze diertjes hebben een sterk antistollingsmiddel. Maar goed, dood gaat men er niet aan en vroeger en zelfs nu worden bloedzuigers voor geneeskundige toepassingen gebruikt. We besluiten toch maar op tijd te gaan slapen, want morgen om 5 uur op als het helder is.

Niet helder maar toch om 5 uur in de morgen uit de veren om de zonsopgang te zien op het hoogste punt in Sarangot. In het donker naar boven via een landweg en de ondertussen befaamde trappen, op en na elkaar gestapelde stenen. Na 200 meter flink naar boven, hapt Marian naar adem en wenste, net niet vloekend dat ze toch maar beter vanuit het hotel naar de nog (hopelijk) te verschijnen bergen had gekeken. Maar goed eenmaal de tocht begonnen is er geen terug meer in het donker. Gelukkig op het einde wat vlakker en dan eindigen met een flink aantal steile trappen die naar een kleine tempel en het viewpoint leiden. De lederhosenman die ook naar boven ging met zijn twee wandelstokken, gaf Marian de wijze raad 'immer mit die ruhe'. Boven aangekomen en nu dus maar wachten of de zon de wolken zou verdrijven om een blik op het Annapurnagebergte te kunnen werpen.

Naarmate de zon meer aanstalten maakt om te verschijnen, nemen steeds meer mensen een positie in op het platform. Iedereen wil de sunset en vervolgens het gebergte zien verschijnen. Plotseling de zon en het puntje van een van de Annapurnas werd zichtbaar, net of een lampje, een schijnwerper op te top gericht was en dat werd steeds maar groter, zodat plotseling de hele berg in de zonnegloed lag.
Vervolgens laten de verschillende Annapurnas zich elk op beurt zien, terwijl de anderen versluierd zijn of blijven in de wolken. Een plaatje zoals op de posters krijgen we niet te zien, maar we zijn al blij toch een glimp op te vangen van dit prachtige en indrukwekkende schouwspel. Het spektakel doet de klim vergeten en Marian beaamde dit ook wel. Anders had ze ongetwijfeld, na het in het duister naar boven te schravelen en vervolgens niets te zien krijgen, waarschijnlijk de hele wereld vervloekt. Nu dus niet.
Aan de andere kant ligt Pokhara in nevels gehuld; dus vandaag zijn deze bergen niet te zien vanuit Pokhara en dus nog maar eens goed dat we naar boven zijn geklommen,
Omstreeks 7 uur daalden we terug af naar onze lodge voor het ontbijt dat we buiten genoten en vervolgens naar het dakterras om een laatste glimp te werpen op het Annapurnagebergte dat terug opgeslokt werd door de wolken. Om 9 uur was het spektakel afgelopen en het leven is in dit geval aan de vroege opstaanders.

Vooraleer af te dalen naar Pokhara hebben we van de zalige rust genoten, enkel het gezoem van insekten, het gekrijs van kraaien en soms in de verte een adelaar. Af en toe gedempte stemmen van mensen die het aarden pad aan- of aflopen. Heeft wel iets na de drukte van Pokhara, het gedrum op het viewpoint en de altijd luidruchtige Chinezen. Dus toch genoten vooraleer de trappen af te dalen richting Pokhara. Ging natuurlijk vlotter en sneller dan naar boven, maar het afdalen blijft een geconcentreerde bezigheid, want een verkeerde stap en ... geen zachte landing. Tijdens de afdaling zien we tientallen parasailers, die boven onze hoofden scheren, richting dal. Na nog even gepauzeerd te hebben op het laagste viewpoint stappen we in het busje richting Pokhara en na een 40 minuten bereiken we ons hotel. In de avond geen moesson, maar een echt flink onweer dat de straten in geen mum van tijd blank zette. Maar goed op het overdekte balkon is het goed toeven en koelt het toch iets af, tot de hevige bliksem en donder ons naar binnen jaagt en het hotelpersoneel alle kamers afloopt om klapperde ramen en deuren dicht te doen. Dat hebben we dus ook weer gehad en vervolgens toch blij dat het net even stopte met regenen zodat we naar ons bekende restaurant konden hollen voor het laatste avondmaal op deze plek.