Mainapokhari

9 oktober 2012

De nieuwe expeditie ging richting Mainapokhari, alwaar het ziekenhuis gebouwd zal worden, alsook het geboortedorp van Jagat. Het was een hele rit gedurende 7,5 uur, langs dorpjes waar de tijd had stilgestaan.
Een tocht met verschillende vegetaties, van subtropisch tot echte alpenweiden. `

Vanuit Kathmandu (1300 m) afdalen, en vervolgens weer bergop en dat hebben we tal van keren gedaan, waarbij de hoogte variereerde tussen de 650 m en de 2600 m, dus maar eventjes twee kilometer verschil.
De smalle weg was aangelegd door Zwitsers die op hun manier wilden bijdragen aan de ontwikkeling
van het land. Op de toch wel smalle weg was het altijd spannend als een tegenligger in het vizier kwam. Bussen rijden als gekken en vrachtwagens schuiven ook zo veel niet. Dus altijd even wringen om langs te komen, rekening houdend met de diepe afgronden. Marian zweette peentjes en was al zeer blij als ze niet langs de afgrond kant zat. Het is een kunst hoe ze zich langs elkaar wringen en menigmaal moet er in achteruit worden gezet.

Ergens in een bergdorp zijn we gestopt voor de lunch, voor ons noodle soup. Marian naar toilet en idd zoals verwacht, een Frans toilet, dus maar de broekspijpen tot boven de knieen optrekken en papier altijd grifbereid. Marian had geen rekening gehouden met lage deurtje van toilet en dus dikke buil. Ondertussen sleepten twee jonge mannen manden vol met stenen naar beneden, voor de plaatselijke werkzaamheden. Werken in de bouw is hier zeer hard en ook de vrouwen dragen letterlijk en figuurlijk hun stenen bij.

Na nog een paar uurtjes op deze wegen, en regelmatig uitstappen zodat de wagen zonder kleerscheuren over het water van een beekje kon rijden, kwamen we in Mainapokhari aan. Geen toeristen op deze plek en dus eigenlijk een bezienswaardigheid, waren er in een mum van tijd een heleboel mensen toegestroomd. Marian had allerlei snoepjes bij en na de eerste te hebben uitgedeeld kwamen er uit allerlei hoeken nog meer moeders met kinderen. Dus snoepjes bijkopen. Ondertussen werden we verwelkomd door 2 mannen en de vader van Jagat. Ondertussen ook even wachten op de man van het gemeenschapshuis waar we zouden overnachten. Blijkt een soort cooperatieve te zien waar mensen raad en kleine leningen kunnen aanvragen. Hier worden ook allerlei projecten geinitieerd en opgevolgd. Dus na de bagage op de kamer gegooid te hebben, daalden we in begeleiding af naar de in constructie zijnde kraamkliniek. Ter plekke aangekomen gaven de twee neven van Jagat toelichting over de vorderingen en lieten ons de plannen zien. De laatste maanden is er niet zo snel opgschoten als men wilde door de regen, zelfs het materiaal kon niet naar beneden worden gebracht. Nu de moesson voorbij is, hopen ze snel weer aan de slag te gaan. Scholen zijn er hier namelijk voldoende, maar voor medische zorg moeten de mensen toch 2 uur rijden. Dus verder op te volgen op himalayancarehands.nl.
Nadien weer de heuvel op halverwege hielden we halt bij het huis van Jagat, waar we opgewacht werden door zijn vrouw en schoonzuster. Een prachtig klassiek Nepalees huis, geelachtig van kleur en met typische witte vlakken.  Het huis en de binnenplaats waren omzoomd met een rode rand, die eigenlijk een soort afbakening is van de woonst. Ondertussen werd het donker en toch frisser en werden we uitgenodigd om hier te blijven eten. Dus typisch weer de Nepalese verassing. Het begon ook donker en frisser te worden. Trui, lamp en andere zaken hadden we natuurlijk boven gelaten, want we gingen enkel de kliniek bezoeken. Enkel Marian had een trui mee en de rest maar rillen op 1800 m hoogte. Na rijp beraad tussen de gids en de neven, besloten ze op pad te gaan om ergens zelfgestookte alcohol te gaan kopen, zodat we het wat warmer zouden krijgen.
De kippen werden binnengehaald en in hun hok op het gelijkvloers gezet. De benedenverdieping was in zijn geheel een soort opslagruimte. De vrouwen die voor het eten zorgden, kwamen af en toe naar buiten kijken naar de bibberende mannen. Het was een bewolkte dag geweest en in de avond was het ook frisser dan normaal. Uiteindelijk een oplossing en konden we met een kaars in een opslagruimte  zitten waar precies drie bedden stonden met rieten matjes.
Zijn eigenlijk de opslagplaatsen voor materiaal dat niet op de grond mag liggen. Nu echter plaats genoeg en dus hebben we ons lekker in het hok genesteld met een kaars. Ondertussen was de alcohol gearriveerd, we dachten al dat ze die aan het brouwen waren, en werd het echt knus in het hokje (wij zaten dus letterlijk met de kippen op stok!). Wat sterke verhalen verteld en nog wat gezongen en ondertussen moesten we naar boven om te eten. Was nog niet zo eenvoudig, want we moesten toch 2 steile ladders op en de alcohol was was in de man. Bij de laatste ladder, schoenen achterlaten en dan naar de bovenste verdieping. In de lemen ruimte stond een houtvuur, waarop gekookt werd, en dikke rieten matten lagen  de grond, en uiterst rechts een tafel met twee banken.
Wilfried en Marian moesten hier plaatsnemen en de rest, vrouwen, kinderen, gids en chauffeur zaten op de rieten matten. Dhal bat, het traditioneel Nepalese gerecht, bestaande uit rijst, een groente, een kip in kerry en dan nog een soort soep die over de rijst wordt gegoten. Wij kregen een lepel, maar eigenlijk wordt het met de rechterhand gegeten en gebruikt men hier geen bestek. Het gerecht wordt in Nepal elke dag gegeten met lichte variaties van groeten, soms vlees, soms een omelet en altijd met zeer veel rijst.
Na onze maaltijd en veel namaste's moesten wij de berg weer op in het aardedonker. Gelukkig had de gsm van de gids een lampje en onze zeer hoffelijke gastheer, de vader van Jagat, zou ons begeleiden met twee zaklampen. Dus het glibberige pad naar boven en zo konden wij zonder ongelukken naar de bedstee op de bovenste verdieping van het gemeenschapshuis.
De bedden, niet zo erg als in een Mongoolse ger, maar toch..... voor geharde trekkers.