4 oktober
De volgende morgen, na een goede nachtrust, eerst maar even gaan ontbijten. Was wel te merken dat een Duitser hier mede de plak zwaait. Geen airco waarvan je inde nacht koude oren krijgt, dus blies niet op het hoofd, een goed functionerend toilet dat niet lekte, toiletpapier bij de vleet, stekkers buiten op balkon (voor laptop). Zo kon Wilfried rustig buiten aan de weblog werken, terwijl Marian toch met een paar aspirines het bed opzocht. Gelukkig airco want het was wel 40 graden, echt Indische toestanden.
In de namiddag gingen we dan toch maar voor de olifantentocht in het park. Nou ja, dat zag Marian ondanks de verkoudheid toch wel zitten.
In korfje op de olifant zitten is niet zo inspannend, dachten we. Zo gezegd zo gedaan.
Na een ritje met de jeep kwamen we bij het wagenpark (olifanten aan) en der stond al een hele meute aan te schuiven. Met vier in een korfje! Wij waren op pad met twee Duitser, die meer dan volslank waren en dus hup de trap op naar het platform om in het olifantenbakje te stappen. Nou ja stappen, was eerder in het korfje wringen en persen en Wilfried als laatste steunend op twee armen om benen in en voorbij korf te laten glijden met de hoek tussen de benen. Wordt lachen, als haringen in een ton, nauwelijks kunnen bewegen, laat staan foto's nemen; alles zat klem. Toen zette de olifant zich in beweging en bij elke werd de borstkas van Wilfried tegen het hout van het korfje geduwd en andere, lager gelegen delen ook. Na 25 meter op de olifant, begon de Duitser al te knorren en na spoedoverleg en dus 100 meter verder, hielden we het voor gezien! Basta, finito.......omdraaien. Nog een hele kunst om terug uit het bakje te komen. Wilfried als eerste werd onder de armen naar boven getild, want geen enkele steun. Nederland, Belgie en Duitsland hebben nog nooit zo dicht op elkaar gezeten.
Na dit intermezzo en de Nepalezen leken zeer bedroefd te kijken, of was het maar schijn, want die vier in de korf moet echt een hilarisch gezicht zijn geweest..... Ze zullen uit beleefdheid wel niet gelachen hebben :-). Van deze situatie hebben we jammer genoeg geen beeldmateriaal. Dus na olifantentocht van 100 meter geen dieren gezien te hebben, werden we terug naar de lodge gebracht en aldaar hebben we dus maar als aperitief een lekker pilsje met de Duitsers gedronken. Het lot had ons nader tot elkaar gebracht, en toen konden we er ook om lachen. Als we 2 uur in de positie op de olifant hadden gezeten, zou het natuurlijk veel minder lollig geweest zijn.
Maar goed, de Duitsers vertrokken de volgende dag en wij konden de olifantenrit de volgende dag opnieuw doen, ditmaal een olifant voor ons beiden. Kijk toch mooi opgelost door onze gastheer.
In de avond kregen we nog een optreden van een plaatselijke dansgroep om de dag af te sluiten.
De volgende morgen, na een goede nachtrust, eerst maar even gaan ontbijten. Was wel te merken dat een Duitser hier mede de plak zwaait. Geen airco waarvan je inde nacht koude oren krijgt, dus blies niet op het hoofd, een goed functionerend toilet dat niet lekte, toiletpapier bij de vleet, stekkers buiten op balkon (voor laptop). Zo kon Wilfried rustig buiten aan de weblog werken, terwijl Marian toch met een paar aspirines het bed opzocht. Gelukkig airco want het was wel 40 graden, echt Indische toestanden.
In de namiddag gingen we dan toch maar voor de olifantentocht in het park. Nou ja, dat zag Marian ondanks de verkoudheid toch wel zitten.
In korfje op de olifant zitten is niet zo inspannend, dachten we. Zo gezegd zo gedaan.
Na een ritje met de jeep kwamen we bij het wagenpark (olifanten aan) en der stond al een hele meute aan te schuiven. Met vier in een korfje! Wij waren op pad met twee Duitser, die meer dan volslank waren en dus hup de trap op naar het platform om in het olifantenbakje te stappen. Nou ja stappen, was eerder in het korfje wringen en persen en Wilfried als laatste steunend op twee armen om benen in en voorbij korf te laten glijden met de hoek tussen de benen. Wordt lachen, als haringen in een ton, nauwelijks kunnen bewegen, laat staan foto's nemen; alles zat klem. Toen zette de olifant zich in beweging en bij elke werd de borstkas van Wilfried tegen het hout van het korfje geduwd en andere, lager gelegen delen ook. Na 25 meter op de olifant, begon de Duitser al te knorren en na spoedoverleg en dus 100 meter verder, hielden we het voor gezien! Basta, finito.......omdraaien. Nog een hele kunst om terug uit het bakje te komen. Wilfried als eerste werd onder de armen naar boven getild, want geen enkele steun. Nederland, Belgie en Duitsland hebben nog nooit zo dicht op elkaar gezeten.
Maar goed, de Duitsers vertrokken de volgende dag en wij konden de olifantenrit de volgende dag opnieuw doen, ditmaal een olifant voor ons beiden. Kijk toch mooi opgelost door onze gastheer.
In de avond kregen we nog een optreden van een plaatselijke dansgroep om de dag af te sluiten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten