15 – 16
oktober 2012
De volgende morgen pech, zwaar bewolkt en dus geen Himalayas te zien. Begint een obsessie te worden. Elke dag tussen 5.30 en 6.00 uur op om zonsopgang en bergen te zien :-). Maar als het doorgaat is het meer dan de moeite waard. Zelfs bij de bewolking is het zo vroeg in de morgen altijd een fascinerend zicht hoe de nevel zich beweegt over de dorpen, velden en bossen. Het is een waar spel dat moeilijk in foto’s is vast te leggen. Wellicht wordt het beter weergegeven op video, maar dat is werk voor thuis en zal ik toch wat hulp nodig hebben vrees ik.
Na het ontbijt in open lucht en lekker warm in de zon, gingen Leona en Eddy nog een toertje maken naar het dorpje dat aan de overkant lag en dan verder naar beneden en de berg terug op. Wilfried was solidair met Marian en wij bleven lekker boven om wat aan de weblog te werken, leuke foto’s gemaakt en gewoon wat luieren op deze toch wel prachtige locatie.
Tijdens lunchtijd, kwam een Franstalige dame, die uitstekend Engels kon, ook aan. Zij was de voorbode van een groep Fransen die rond 17.00 in de avond zouden arriveren. Last van de enkel en dus met de jeep naar boven gekomen. De oren van Marian stonden spits, een jeep, dus een alternatief voor die trappen was er dus wel. Nou ja, Jagat had ook al in bedekte termen gezegd, als het uurtje lopen niet ging er wel een jeep geregeld kon worden. Marian praatte nog met de Franstalige dame die rond 17.30 toch steeds ongeruster begon te worden omdat er nog niemand gearriveerd was. Uiteindelijk 10 minuten later de eerste groep van drie dames, die hadden aan het klooster op de andere heuvel een halsbrekende afkorting genomen. Nou chapeau, want het waren niet de jongste. Uiteindelijk kwamen de 2 mannen en de vrouw binnen rond 18.00 u en net voor het aardedonker werd. Dus alles oke. Na het eten, binnen, want werd na zonsondergang toch wel frisser, zijn we terug op tijd in bed om.... de volgende morgen de zon te zien opgaan en hopelijk de bergen te aanschouwen.
De volgende morgen al om 5.45 op naar buiten gekeken, de nada, geen zon, geen bergen, wel veel bewolking. Wilfried toch maar uit bed en in pyjama, was toch wel fris, naar dakterras om wellicht wat leuke nevelfoto’s te nemen. Gedaan, maar het resultaat is toch niet naar wens. Ofwel toch toestel niet voldoende, of de kunde en wellicht thuis maar eens met de computer bewerken om toch iets te voorschijn te halen. Op tijd vertrekken, 8.00 u, want Leona en Eddy vlogen dezelfde avond nog naar huis en wij verder naar Dhulikhel. Tja, weer naar beneden dus, de berg af, en na elke af komt natuurlijk een op :-). Maar, en dat tot opluchting van niet alleen Marian, hadden ze een kleine vrachtwagen geregeld om ons en de bagage, maar ook de bagage van andere toeristen naar beneden te brengen, via de zeer smalle weg die nog verder moest worden aangelegd.
Marian, als oudste van het gezelschap, mocht naast de chauffeur zitten op de frontloge. De rest in de laadruimte, waar een safaribank was aangebracht, samen met al de koffers. Nou, Wilfried, Eddy en Govinda hadden het al snel bekeken in de laadruimte, want vasthouden kon men zich niet, en dus maar beter rechtstaan wat toch al stabieler was, doordat ze zich konden vasthouden aan de baren boven het hoofd. Marian die vooraan zat en dus zeer goed alle afgronden links, rechts en voor zich kon zien heeft zich peentjes gezweet. Klampte zich halsstarig vast aan het kleine handvat voor zich; precies of dat iets zou helpen :-). In bepaalde bochten hing de vrachtwagen een beetje boven de afgrond, en dan maar even terugzetten om de bocht te kunnen nemen. Ondertussen liep het water in Marians nekharen.
Eindelijk terug het voetbalveld en Marians lijdensweg was afgelopen. Heel en wel uitgestapt en nu maar even wachten tot ons eigen busje aankwam zodat we de reis konden verderzetten langs hopelijk iets betere wegen. Maar goed, je weet nooit waar je hier uitkomt, op weg naar een nieuwe bestemming. Na een paar peukjes van Marian, om de nerven weg te blazen en de rest van de snoepjes uitgedeeld te hebben, arriveerde onze auto.
Nu richting Dhulikhel op ongeveer 1800 m hoogte, waar wij gedropt werden en Leona en Eddy, met Govinda en chauffeur verder richting Kathmandu. Afscheid nemen van de twee Bruggelingen waar we een paar leuke dagen mee hebben doorgebracht. De kamer was nog niet klaar, was ook nog maar 10.30 en wij ons maar geïnstalleerd in zitjes buiten op het terras van dit toch wel zeer luxe Dhulikhel Lodge Resort. Toch vrij hoog, midden tussen de wolken en wat opviel, zeer veel adelaars, maar ook allerlei andere vogels die we niet konden benoemen en die te snel waren om vast te leggen. Na intrek genomen te hebben in de mooie kamer met balkon, er stond zelfs een snelkoker om thee en koffie te maken, besloten we toch maar eerst de omgeving te verkennen. We verbleven hier namelijk maar een nacht.
Even naar boven lopen en we kwamen in het dorpje of stadje Dhulikhel uit. Een drukste van jewelste, want schijnt ook een knooppunt te zijn voor allerlei bussen. Een klein winkeltje opgezocht en voorraad sigaretten weer aangevuld en een fles lokale whisky, zodat we voor slapen gaan nog een neutje kunnen drinken. De straatjes, zo veel waren het er niet, maar in en uit gelopen en weer allerlei kleurrijke taferelen.
De plaatselijke restaurantjes waren typisch lokaal en vooral gericht op de busreizigers. Bij Wilfried begon het toch te dagen en inderdaad dit was ook de plek waar we in 2008, na een serieuze trekking de tocht hebben verder gezet op het dak van een lokale bus. En het hotel waar we toen dolblij waren met een warme douche torende inderdaad nog boven de weg uit, aan het begin van de afdaling.
Terug richting hotel daalden we nog iets verder af, want daar zou een klein dorpje liggen. Zo gezegd, zo gedaan, maar eenmaal op de rand gekomen en een prachtig panorama voor ons, zien we dat het dorpje toch nog op een serieuze afstand ligt, met een flinke afdaling, en dus terug een flinke beklimming. Terug naar hotel voor de lunch en vervolgens het toch wel grote resort even verkennen. Tot het diner maar even op balkon gezeten, genietend van de bijna tropische plantengroei en het landschap onder ons; talloze adelaars die vaak werden lastig gevallen werden door de brutale kraaien. Ondertussen maar aan de blog schrijven en foto's uitzoeken. Gelukkig hier helemaal onder ook nog een internetverbinding.
De volgende morgen pech, zwaar bewolkt en dus geen Himalayas te zien. Begint een obsessie te worden. Elke dag tussen 5.30 en 6.00 uur op om zonsopgang en bergen te zien :-). Maar als het doorgaat is het meer dan de moeite waard. Zelfs bij de bewolking is het zo vroeg in de morgen altijd een fascinerend zicht hoe de nevel zich beweegt over de dorpen, velden en bossen. Het is een waar spel dat moeilijk in foto’s is vast te leggen. Wellicht wordt het beter weergegeven op video, maar dat is werk voor thuis en zal ik toch wat hulp nodig hebben vrees ik. 
Na het ontbijt in open lucht en lekker warm in de zon, gingen Leona en Eddy nog een toertje maken naar het dorpje dat aan de overkant lag en dan verder naar beneden en de berg terug op. Wilfried was solidair met Marian en wij bleven lekker boven om wat aan de weblog te werken, leuke foto’s gemaakt en gewoon wat luieren op deze toch wel prachtige locatie. 
Tijdens lunchtijd, kwam een Franstalige dame, die uitstekend Engels kon, ook aan. Zij was de voorbode van een groep Fransen die rond 17.00 in de avond zouden arriveren. Last van de enkel en dus met de jeep naar boven gekomen. De oren van Marian stonden spits, een jeep, dus een alternatief voor die trappen was er dus wel. Nou ja, Jagat had ook al in bedekte termen gezegd, als het uurtje lopen niet ging er wel een jeep geregeld kon worden. Marian praatte nog met de Franstalige dame die rond 17.30 toch steeds ongeruster begon te worden omdat er nog niemand gearriveerd was. Uiteindelijk 10 minuten later de eerste groep van drie dames, die hadden aan het klooster op de andere heuvel een halsbrekende afkorting genomen. Nou chapeau, want het waren niet de jongste. Uiteindelijk kwamen de 2 mannen en de vrouw binnen rond 18.00 u en net voor het aardedonker werd. Dus alles oke. Na het eten, binnen, want werd na zonsondergang toch wel frisser, zijn we terug op tijd in bed om.... de volgende morgen de zon te zien opgaan en hopelijk de bergen te aanschouwen. 
De volgende morgen al om 5.45 op naar buiten gekeken, de nada, geen zon, geen bergen, wel veel bewolking. Wilfried toch maar uit bed en in pyjama, was toch wel fris, naar dakterras om wellicht wat leuke nevelfoto’s te nemen. Gedaan, maar het resultaat is toch niet naar wens. Ofwel toch toestel niet voldoende, of de kunde en wellicht thuis maar eens met de computer bewerken om toch iets te voorschijn te halen. Op tijd vertrekken, 8.00 u, want Leona en Eddy vlogen dezelfde avond nog naar huis en wij verder naar Dhulikhel. Tja, weer naar beneden dus, de berg af, en na elke af komt natuurlijk een op :-). Maar, en dat tot opluchting van niet alleen Marian, hadden ze een kleine vrachtwagen geregeld om ons en de bagage, maar ook de bagage van andere toeristen naar beneden te brengen, via de zeer smalle weg die nog verder moest worden aangelegd.
Marian, als oudste van het gezelschap, mocht naast de chauffeur zitten op de frontloge. De rest in de laadruimte, waar een safaribank was aangebracht, samen met al de koffers. Nou, Wilfried, Eddy en Govinda hadden het al snel bekeken in de laadruimte, want vasthouden kon men zich niet, en dus maar beter rechtstaan wat toch al stabieler was, doordat ze zich konden vasthouden aan de baren boven het hoofd. Marian die vooraan zat en dus zeer goed alle afgronden links, rechts en voor zich kon zien heeft zich peentjes gezweet. Klampte zich halsstarig vast aan het kleine handvat voor zich; precies of dat iets zou helpen :-). In bepaalde bochten hing de vrachtwagen een beetje boven de afgrond, en dan maar even terugzetten om de bocht te kunnen nemen. Ondertussen liep het water in Marians nekharen.
Eindelijk terug het voetbalveld en Marians lijdensweg was afgelopen. Heel en wel uitgestapt en nu maar even wachten tot ons eigen busje aankwam zodat we de reis konden verderzetten langs hopelijk iets betere wegen. Maar goed, je weet nooit waar je hier uitkomt, op weg naar een nieuwe bestemming. Na een paar peukjes van Marian, om de nerven weg te blazen en de rest van de snoepjes uitgedeeld te hebben, arriveerde onze auto.
Even naar boven lopen en we kwamen in het dorpje of stadje Dhulikhel uit. Een drukste van jewelste, want schijnt ook een knooppunt te zijn voor allerlei bussen. Een klein winkeltje opgezocht en voorraad sigaretten weer aangevuld en een fles lokale whisky, zodat we voor slapen gaan nog een neutje kunnen drinken. De straatjes, zo veel waren het er niet, maar in en uit gelopen en weer allerlei kleurrijke taferelen.
De plaatselijke restaurantjes waren typisch lokaal en vooral gericht op de busreizigers. Bij Wilfried begon het toch te dagen en inderdaad dit was ook de plek waar we in 2008, na een serieuze trekking de tocht hebben verder gezet op het dak van een lokale bus. En het hotel waar we toen dolblij waren met een warme douche torende inderdaad nog boven de weg uit, aan het begin van de afdaling.
Terug richting hotel daalden we nog iets verder af, want daar zou een klein dorpje liggen. Zo gezegd, zo gedaan, maar eenmaal op de rand gekomen en een prachtig panorama voor ons, zien we dat het dorpje toch nog op een serieuze afstand ligt, met een flinke afdaling, en dus terug een flinke beklimming. Terug naar hotel voor de lunch en vervolgens het toch wel grote resort even verkennen. Tot het diner maar even op balkon gezeten, genietend van de bijna tropische plantengroei en het landschap onder ons; talloze adelaars die vaak werden lastig gevallen werden door de brutale kraaien. Ondertussen maar aan de blog schrijven en foto's uitzoeken. Gelukkig hier helemaal onder ook nog een internetverbinding.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten