Banepa - Kavre dovenschool

18 oktober 2012

De chauffeur netjes op tijd en zwaaiend en de micky-mouse nu afdalen langs de rijstvelden en overvolle bussen in verband met het festival. By the way, plans have changed, we visite the deaf school. Huh, daar hadden we natuurlijk niet op gerekend, daar dit eigenlijk voor morgen op het programma stond. Waarschijnlijk keken wij wat eigenaardig, want greep onmiddellijk naar telefoon om chef himself, Jagat, te bellen. Uit korte gesprek met Jagat bleek dat het vandaag de laatst dag was in de school, en alle kinderen naar huis gingen ivm het festival en er was een speciale ceremonie. Nou ja, leuk, zitten we hier vrij vettig, Wilfried met een stoppels van 2-3 dagen, op naar een officiele gelegenheid. Eerst echter een stop in Bhaktapur, waar een gids, tolk stond te wachten en dan verder in de tegengestelde richting van Kathmandu.
Eenmaal aangekomen in Banepa, werden we hartelijk begroet door de directrice, die trouwens net terug was uit Nederland. We werden op een rode bank gedrappeerd en kregen een soort medaille. Naast ons allerlei belangrijke personen, netjes gekleed en geschoren :-(, zelfs een doof parlementslid. Voor ons rijen banken met onze toehoorders. Marian was al blij dat ze deze morgen een schone sjaal ( heeft er tig mee) om had gehangen zodat het roezelige shirtje wat bedekt was. Daar zaten we dan te blinken, alles behalve op ons paasbest.

De vergadering begon met een ritueel waar elke genodigde een aantal kaarsjes moest aansteken. De gids vertelde ons dat de brandende kaarsjes het getal 18 waren, verwijzend naar 18-jarig bestaan. Iedereen, ook de kinderen en volwassenen, namen zo veel mogelijk foto's. vervolgens werd er een mooie taart voor ons en de andere genodigden neergezet en nog een ritueel. De manager, een zeer amusante dove man, sneed telkens een stukje af, op napkin gelegd, en stukje werd in mond van de gast gepropt. Zo kwam ieder aan de beurt. De dames met de prachtige sarongs en jurken vonden dit aspect minder leuk, namen een klein hapje en vervolgens zelf de koek in handen. Dus wij hadden taart tot in de neus. Dan de volgende stap en een ritueel; was inderdaad een hele ceremonie.

Een dove mevrouw gaf iedereen een forsa tika, was een hele klodder en rijst en bloemen werden over het hoofd gestrooid. De tika begon bij Wilfried al onmiddellijk richting neus begon te glijden.  Dus toch maar even stilhouden, maar na 10 minuten hield de tika het voor gezien en boem op de grond (zal wel van de vettigheid zijn geweest). Gelukkig was de rode stip nog zichtbaar. Een uur was al verstreken we dachten, nu zal het wel bijna gedaan zijn en kunnen we met de kinderen of mensen over bepaalde projecten praten. Dus niet, het begon Wilfried langzaam te dagen, dat we hier op een algemene jaarvergadering zaten. Wel boeiend als het jaarverslag wordt voorgesteld in gebarentaal en vertaald in het nepali. Onze gids deed zijn best om te vertalen maar was eigenlijk niet te doen.
Vervolgens kwam elke genodigde nog uitgebreid aan het woord. Cheques werden overhandigd en veel toezeggingen werden gedaan door alle officiele gasten. Eentje moest snel weg want die had nog andere verplichtingen. Na 5 uitgebreide speechen(en altijd vertaald in gebarentaal en nepali) was het mijn beurt om een kort woordje te zeggen in het Engels en vertaald in nepali en in gebarentaal. Onze gids had het vertalen al een beetje opgegeven, is natuurlijk ook niet gemakkelijk en na drie uur had Marian blik op oneindig en probeerde Wilfried toch nog aandachtig te zijn. Nou, ieder kent jaarvergaderingen met veel toespraken, alleen nu in Nepali en gebarentaal :-). Na een dikke drie uur, vergadering afgelopen en wij wilden doorgaan, want tijd om over projecten te praten hadden of ons even met de kinderen te onderhouden hadden we niet meer. Was al na drie uur en chauffeur wilde natuurlijk voor donker thuis zijn. Maar goed, toch nog eerst aan tafel voor een Nepalese maaltijd, die speciaal voor alle gasten was ingericht. Wij en de gids netjes bordje opgegeten en Marian was ook wel blij dat ze na het uren zitten, toch iets in de maag kreeg (na het symbolische stukje koek).

Na veel namaste's zijn we uiteindelijk, na eerst een peukje te hebben gerookt, in de auto geploft en vervolgens op weg naar Kathmandu en onze verlate, welverdiende douche.

Dhulikhel - Nagarkot

17 oktober 2012

De volgende morgen op tijd op, is toch wel fris in de morgen en even naar buiten gekeken, maar de bergen niet te zien. Dezelfde nevelslierten in het landschap onder ons, de arenden die statig beginnen te zweven en het gekwetter van vele vogels maken het toch een mooie morgen. Eens de zon er is, terug lekker warm en dus maar de trappen op naar het restaurant om ontbijt te nemen op terras. Eerst maar bordje gevuld met omelet, pannekoek en toast en dan maar terug binnen om koffie te halen. Wilfried stond al koffie te tappen, Marian liep al naar buiten met haar koffie, een onderdrukte schreeuw van Marian. Bleek een grote raaf op onze tafel te zitten en Marian zag hoe de raaf het omelet uit Wilfrieds bord pikte (in de twee betekenissen) en er vandoor ging met fladderende omelet in de snavel. Kijk die weten natuurlijk ook waar gemakkelijk en goed eten is te halen. Personeel putte zich uit in verontschuldigen; konden er natuurlijk niets aan doen als die slimme toeristen bordje onbeschermd achterlaten.

Om 11.00 verscheen de auto en driver mooi op tijd om ons naar de volgende bestemming, Nagarkot, te brengen. Tot Bhaktapur een vrij goede weg, maar voor het laatste stuk weer de kleine wegen in de bergen in langs de afgronden en hellingen die telkens mooie panoramas te voorschijn toverden. Na een half uur de micky-mouse weg, zoals Marian deze wegen begon te noemen, te hebben genomen en een laatste aanloop van onze chauffeur om boven te geraken, kwamen we na ong 1,5 uur op onze nieuwe bestemming, Nagarkot, aan.

Bij het uitstappen werden we onmiddellijk omgeven door drie kleine baasjes, die tegen woekerprijzen een kalender en postkaarten probeerden te verkopen. Ondertussen hadden we al enig benul van de prijzen. Wilfried naar de balie om in te checken en de mannetjes ondertussen Marian wat proberen aan te smeren. Goed toch eerst naar boven om bagage in de ons toegewezen kamer te brengen en vervolgens naar beneden om de toezeggingen bij de kereltjes in te lossen. Na wat gepingel 5 kaarten gekocht en een kalender, tegen ongeveer normale prijzen. Nou de kaarten zijn interessant om ons te orienteren op de verschillende bergen, die we eventueel te zien zouden krijgen; voor het versturen waren ze toch een beetje te groezelig geworden.
Dit hotel, eerder een trekkershotel met groezelige kamertjes in Marians ogen (nou bij een echte trekking spring je een gat in de lucht met zo een hotel). Gezien het hotel verschillende verdiepingen telde, wat dus trappenlopen betekende, hadden we gevraagd om zo laag mogelijk te zitten. We kregen een lager gelegen rovershol toegewezen, waar je tegen de bomen aankeek en hierbij moesten we meer trappen afleggen dan het hoger gelegen gedeelte ( jaja trappen naar boven en dan trappen naar beneden om er te komen).
Dus terug naar receptie en maar gevraagd voor een rovershol op het hoger gelegen gedeelte, waar ook een groot terras lag met een prachtig uitzicht. Was geen probleem en deze keer kon Wilfried zelf de Twee koffers naar boven slepen :-). Door de snel wisselende bestemmingen hebben we al zeer goed geleerd uit de koffer te leven. Trouwens in het rovershol waren we al blij een plaats voor de koffers en de rugzakken te vinden. Na blik op douche, toilet, een gedeelte en weer zo minuscuul chinees wc-rolletje, ook de eigen wc-rol maar uitgepakt. Is een van de belangrijkste trekkersattributen, die trouwens ook het meest worden meegenomen door hen (vandaar nooit meer dan een rol op een kamer :-)).

Op het terras gaan zitten, lekkere pot thee en Marians had hierbij graag en stuk koek gehad (stond op de kaart), maar uiteindelijk werd het dus thee met pudding voor Marian. We zaten op een hoogte van zo een 2000 meter en het was toch we zwaar bewolkt en heiig. Dus zal afwachten worden of we morgenvroeg een van de hoge himalayatoppen zien krijgen. In ieder geval begon het in de verte precies te rommelen, te donderen en de woorden van Govinda indachtig ' na regen, krijg je de bergen te zien' toch weer enige hoop. Ondertussen op het terras rustig schrijvend en kijkend naar de talloze arenden die geluidloos cirkelen in tegenstelling tot de lawaaierige kraaien. Af en toe snel naar het fototoestel grijpend om ze in volle vlucht of rusttoestand te kunnen vastleggen.
Na het avondeten terug naar het eigen hol, is hier ook al donker om 18.00 en wordt dan toch vrij fris op deze hoogte. Een whisky om warm te krijgen en dan maar de nest in. Na een voor Marian rommelige nacht op een knoerhard bed en al om 5 uur wakker, maar opgestaan.
Rond zes uur liet de zon zich aarzelend zien en zijn we naar het dakterras geklommen, zoals menig andere, om een glimp van de hoge toppen op te vangen. En ja hoor, daar waren ze in de verte. Soms goed zichtbaar, soms gedeeltelijk door de wolken bedekt, terug een prachtig schouwspel. Wilfried nog twee verdiepingen hoger langs een zeer smalle draaiende trap, waar waarschijnlijk ook alle antennes stonden, om nog meer of beter te kunnen zien. Was inderdaad ook zo en nu maar afwachten of de foto's en video wat leuks te zien geven. Het spel van nevel en wolken die de himalayas verstoppen en terug zichtbaar maakten duurde wel tot 10.30.
Dit hadden we nog niet mee gemaakt en eigenaardig ook. Soms waren ze terug te zien voor nog geen 30 sec en dan weer verdwenen. Een van die momenten ook nog een Nederlander uit Esloo gelukkig gemaakt die iets te laat, rond tien uur was aangekomen. Na een klein wisje wasje, want de aanblik op onze douche vertelde genoeg en met natuurlijk in het achterhoofd dat we naar Kathmandu gingen, waar toch wel een leuke kamer en douche op ons wachtte. Dus een beetje vettig en niet geschoren (laatste twee dagen) de handel bij elkaar gepakt en wachtend op onze chauffeur in het lekkere zonnetje. Hier en daar nog wat foto's nemend en gewoon genieten van de omgeving.

Balthali – Dhulikhel

15 – 16 oktober 2012

De volgende morgen pech, zwaar bewolkt en dus geen Himalayas te zien. Begint een obsessie te worden. Elke dag tussen 5.30 en 6.00 uur op om zonsopgang en bergen te zien :-). Maar als het doorgaat is het meer dan de moeite waard. Zelfs bij de bewolking is het zo vroeg in de morgen altijd een fascinerend zicht hoe de nevel zich beweegt over de dorpen, velden en bossen. Het is een waar spel dat moeilijk in foto’s is vast te leggen. Wellicht wordt het beter weergegeven op video, maar dat is werk voor thuis en zal ik toch wat hulp nodig hebben vrees ik. 

Na het ontbijt in open lucht en lekker warm in de zon, gingen Leona en Eddy nog een toertje maken naar het dorpje dat aan de overkant lag en dan verder naar beneden en de berg terug op. Wilfried was solidair met Marian en wij bleven lekker boven om wat aan de weblog te werken, leuke foto’s gemaakt en gewoon wat luieren op deze toch wel prachtige locatie. 

Tijdens lunchtijd, kwam een Franstalige dame, die uitstekend Engels kon, ook aan. Zij was de voorbode van een groep Fransen die rond 17.00 in de avond zouden arriveren. Last van de enkel en dus met de jeep naar boven gekomen. De oren van Marian stonden spits, een jeep, dus een alternatief voor die trappen was er dus wel. Nou ja, Jagat had ook al in bedekte termen gezegd, als het uurtje lopen niet ging er wel een jeep geregeld kon worden. Marian praatte nog met de Franstalige dame die rond 17.30 toch steeds ongeruster begon te worden omdat er nog niemand gearriveerd was. Uiteindelijk 10 minuten later de eerste groep van drie dames, die hadden aan het klooster op de andere heuvel een halsbrekende afkorting genomen. Nou chapeau, want het waren niet de jongste. Uiteindelijk kwamen de 2 mannen en de vrouw binnen rond 18.00 u en net voor het aardedonker werd. Dus alles oke. Na het eten, binnen, want werd na zonsondergang toch wel frisser, zijn we terug op tijd in bed om.... de volgende morgen de zon te zien opgaan en hopelijk de bergen te aanschouwen. 

De volgende morgen al om 5.45 op naar buiten gekeken, de nada, geen zon, geen bergen, wel veel bewolking. Wilfried toch maar uit bed en in pyjama, was toch wel fris, naar dakterras om wellicht wat leuke nevelfoto’s te nemen. Gedaan, maar het resultaat is toch niet naar wens. Ofwel toch toestel niet voldoende, of de kunde en wellicht thuis maar eens met de computer bewerken om toch iets te voorschijn te halen. Op tijd vertrekken, 8.00 u, want Leona en Eddy vlogen dezelfde avond nog naar huis en wij verder naar Dhulikhel. Tja, weer naar beneden dus, de berg af, en na elke af komt natuurlijk een op :-). Maar, en dat tot opluchting van niet alleen Marian, hadden ze een kleine vrachtwagen geregeld om ons en de bagage, maar ook de bagage van andere toeristen naar beneden te brengen, via de zeer smalle weg die nog verder moest worden aangelegd.

Marian, als oudste van het gezelschap, mocht naast de chauffeur zitten op de frontloge. De rest in de laadruimte, waar een safaribank was aangebracht, samen met al de koffers. Nou, Wilfried, Eddy en Govinda hadden het al snel bekeken in de laadruimte, want vasthouden kon men zich niet, en dus maar beter rechtstaan wat toch al stabieler was, doordat ze zich konden vasthouden aan de baren boven het hoofd. Marian die vooraan zat en dus zeer goed alle afgronden links, rechts en voor zich kon zien heeft zich peentjes gezweet. Klampte zich halsstarig vast aan het kleine handvat voor zich; precies of dat iets zou helpen :-). In bepaalde bochten hing de vrachtwagen een beetje boven de afgrond, en dan maar even terugzetten om de bocht te kunnen nemen. Ondertussen liep het water in Marians nekharen.

Eindelijk terug het voetbalveld en Marians lijdensweg was afgelopen. Heel en wel uitgestapt en nu maar even wachten tot ons eigen busje aankwam zodat we de reis konden verderzetten langs hopelijk iets betere wegen. Maar goed, je weet nooit waar je hier uitkomt, op weg naar een nieuwe bestemming. Na een paar peukjes van Marian, om de nerven weg te blazen en de rest van de snoepjes uitgedeeld te hebben, arriveerde onze auto.

Nu richting Dhulikhel op ongeveer 1800 m hoogte, waar wij gedropt werden en Leona en Eddy, met Govinda en chauffeur verder richting Kathmandu. Afscheid nemen van de twee Bruggelingen waar we een paar leuke dagen mee hebben doorgebracht. De kamer was nog niet klaar, was ook nog maar 10.30 en wij ons maar geïnstalleerd in zitjes buiten op het terras van dit toch wel zeer luxe Dhulikhel Lodge Resort. Toch vrij hoog, midden tussen de wolken en wat opviel, zeer veel adelaars, maar ook allerlei andere vogels die we niet konden benoemen en die te snel waren om vast te leggen. Na intrek genomen te hebben in de mooie kamer met balkon, er stond zelfs een snelkoker om thee en koffie te maken, besloten we toch maar eerst de omgeving te verkennen. We verbleven hier namelijk maar een nacht.

Even naar boven lopen en we kwamen in het dorpje of stadje Dhulikhel uit. Een drukste van jewelste, want schijnt ook een knooppunt te zijn voor allerlei bussen. Een klein winkeltje opgezocht en voorraad sigaretten weer aangevuld en een fles lokale whisky, zodat we voor slapen gaan nog een neutje kunnen drinken. De straatjes, zo veel waren het er niet, maar in en uit gelopen en weer allerlei kleurrijke taferelen.

De plaatselijke restaurantjes waren typisch lokaal en vooral gericht op de busreizigers. Bij Wilfried begon het toch te dagen en inderdaad dit was ook de plek waar we in 2008, na een serieuze trekking de tocht hebben verder gezet op het dak van een lokale bus. En het hotel waar we toen dolblij waren met een warme douche torende inderdaad nog boven de weg uit, aan het begin van de afdaling.

Terug richting hotel daalden we nog iets verder af, want daar zou een klein dorpje liggen. Zo gezegd, zo gedaan, maar eenmaal op de rand gekomen en een prachtig panorama voor ons, zien we dat het dorpje toch nog op een serieuze afstand ligt, met een flinke afdaling, en dus terug een flinke beklimming. Terug naar hotel voor de lunch en vervolgens het toch wel grote resort even verkennen. Tot het diner maar even op balkon gezeten, genietend van de bijna tropische plantengroei en het landschap onder ons; talloze adelaars die vaak werden lastig gevallen werden door de brutale kraaien. Ondertussen maar aan de blog schrijven en foto's uitzoeken. Gelukkig hier helemaal onder ook nog een internetverbinding.

Kathmandu - Balthali

13 – 14 oktober 2012

Voor ons doen redelijk lang geslapen en tegen de morgen toch maar een aspirine genomen, want gisteravond toch laat geworden met de nodige drankjes; tja day after syndroom. Maar goed, na langs te zijn gegaan op het kantoor zagen we dat Jagat ook niet de meest frisse indruk maakte.

Tegen vijf uur hadden we afgesproken met Eddy en Leona, om de volgende dage even door te nemen op het kantoor van Himalayan Leaders. Vroeger naar huis gaan werd steeds minder een optie, gezien het vinden van een andere vlucht toch geen senicure was en de gezondheid van Eddy toch merkelelijk beter was. Moeten die antibiotica ook maar eens vragen aan de huisarts als we op reis gaan. In plaats van de toch wel zware trekking die we zouden ondernemen werd besloten dat we met vieren twee dagen naar Balthali zouden gaan en vervolgens zouden de Bruggelingen naar Kathmandu gaan om de terugreis naar Brugge aan te vatten en Wilfried en Marian zouden dan naar Dhulikhel en Nagarkot gaan. Op de vraag van Jagat of Marian een uurtje kon wandelen, antwoordde Marian natuurlijk volmondig  ja, zelfs ook twee of drie uurtjes wandelen J zou wel gaan. De auto kon namelijk maar tot op een bepaald punt rijden en dan was het even “te voet” verder. Anders hadden ze voor een Jeep moeten zorgen.

De volgende morgen al een eerste verwarring daar we uitcheckten uit het hotel en dus onze koffers bij hadden. Nou daar had govinda niet op gerekend, ons was ook niet gezegd dat we rugzak voor een aantal dagen moesten maken, of maar een koffer. Dus greep Govinda naar zijn telefoon en begon als een springintveld 2 dragers te organiseren vanaf de plaats waar we naar het hotel moesten lopen. Zo gezegd zo gedaan op pad in het busje met Govinda, Leona en Eddy. De typische, hectische maar ondertussen vertrouwde autorit voerde ons via Banepa en Panauti, langs de rijstvelden waar het oogsten begonnen was. Mooie schakeringen van diep groen, naar geel en bruin op de verschillende rijstterrassen.
Benieuwd naar de verrassingen op onze tocht, want die zijn er altijd werden de wegen steeds smaller en hobbeliger tot we op een punt kwamen waar we lettelijk niet verder konden. De weg hield op. De camionette stopte op een veld waar kinderen voetbal speelden tussen de koeien en de geiten, maar wel met twee goalen (de een dubbel zo groot als de ander, maar zal wel gecompenseerd worden).

Drie personen stonden ons daar op te wachten; een jong meisje en twee jongens. Bleken onze dragers tezijn volgens Govinda!!!. Nou ja achteraf wisten we dat het mensen waren die in hotel werkten en die naar beneden waren gestuurd om onze bagage te dragen. De loodzware tas van Wilfried met al de apparatuur en laders in werd in de mand van het meisje getild, die de korf ging dragen via een band op het voorhoofd (hier worden lasten vaak zo gedragen). Het meisje vertok meteen en Marian haar mond viel open! De twee jongens namen de lichtere tas van Marion en wezen de weg. Na een opmerking tegen Govinda dat het meisje toch de zwaartste last moest dragen, merkte die op dat de meisjes hier veel sterker zijn omdat ze gewend zijn op het land te werken. Ja, ja zie je wel “they can do it” J.

We liepen een wandelpad af tot we aan een lange hangbrug over een rivier kwamen. Marian vond het toch maar griezelig, maar met blik op oneindig werd de brug overgestoken. Was nog niets met wat nog komen moest. Na de afdaling tussen de dennebomen, kwamen we terug aan een rivier die we moesen oversteken in het dalen dus niet zo hoog als de vorige brug. Hield wel in dat we nu op het diepste punt waren en dat we nu moesten beginnen met klimmen. Bij de aanblik van de helling dacht Marian al, wordt effe klimmen ipv wandelen. En dat was nog maar het begin.....Het was toch wel een flinke klim, warm was het ook en Govinda nam de rugzak van Marian over. Ook Wilfried moest puffen en al blij dat Marian af en toe stopte om even bij te komen vooraleer verder te gaan. Het goed getrainde Belgische team probeerde ons een hart onder de riem te steken...
Eindelijk in een dorpje aangekomen, iets vlakker en Marian dacht .... eindelijk zijn we er, maar Govinda wees naar een huis op een top waar de lodge lag. Marian stond het janken nabij. “Een uurtje wandelen noemen ze dit”. Knarsentandend aan de beklimming begonnen en terug de eeuwige trappen. Na een tijdje gaf Eddy, die toch wel 30 meter hoger zat, een zetje door te zeggen dat we er zo waren, net om de hoek. Nou ja, had zich ook verkeken op de hoek J. Bijna boven.... kon Marian echt niet meer, echt naar adem happend en in ademnood, dacht ze dat het laatste uur geslagen had! Sterven op een Nepalese berg is natuurlijk wel apart. Govinda kwam toch maar eens kijken, nam het snoepzakje van Marian over (50 gr) en met pijn en moeite de laatste meters naar boven geschraveld en aldaar op een stoel neergezegen.
Het was volbracht. Na een beetje te zijn bijgekomen en het was inderdaad schitterend boven, besloot Marian zeer stellig om de volgende 2 dagen geen poot meer te verzetten, want langs alle kanten naar beneden, wat dus automatisch terug naar boven inhield.

Het was een prachtige lodge die op een niet al te brede richel lag, met uitzicht naar alle windstreken. Schitterend gelegen, een ideale plaats om na een lange trekking even uit te rusten en te genieten van enig comfort. Wij dus gewoon genieten na de berg op geklommen te zijn.
Gezellig en buiten gegeten met zijn allen, genietend van de mooie vergezichten, maar toch te bewolkt in de verte om de Himalayas te zien. Wel, in de verte op de top van een heuvel het Bhoeddistische klooster (Namo Boeddha), dat Wilfried, Albert, Petra en Fer in 2008 hebben bezocht (na een aantal zware trekkingdagen).

Na het avondeten als een blok in slaap gevallen en morgen op tijd op  zonsopgang te zien en eventueel de mountains.

Verjaardag in Nepal

Lekker om in bekende hotel en comfortabel bed wakker te worden, rond een uur of zes. In dit hotel, Fuji, is het de hele dag een komen en gaan van groepen, mensen die hier de eerste nacht verblijven, vervolgens een dag sightseeing doen in Kathmandu en dan vertrekken voor een of andere grote trekking, Langtang, Annapurna of Everest base camp. Allerlei pluimage en best leuk te kijken en om een praatje mee te maken.
Wilden even toch de airco aan doen, want de temperaturen zijn hier toch nog altijd rond de 28 graden, bleek een helicopter op te stijgen in onze kamer. Ja, ja het ding maakte een hels lawaai en kregen het ook niet meer uitgezet. Tja, maar naar beneden, mannetje, naar boven, rommelt wat aan de airco, klopt er een flink tegen, en zegt dan oke? Neen, ding maakte nog evenveel kabaal, dus keek wat beteuterd, maar goed..... dus gelukkig airco uit en deze nacht maar ramen open en laten tochten zodat het aangenamer wordt. Koelt hier nu wel af tot een graad of 15, dus slapen zou geen probleem zijn.
Na het ontbijt even naar kantoor van HL-Leaders (HL staat voor Himalayan Leaders) en Marian even vragen hoe het feestje van Wilfried geregeld was en zo. Tja, een exact antwoord krijg je hier nooit en Jagat mompelde iets van 'everything oke' and about 17.00 hours. Nog een kleine wandeling door Kathmandu, tempeltje bezoeken, slenteren langs de talloze winkeltjes en de verkeerschaos, wegspringen bij elk getoeter (constant getoeter) doen we al lang niet meer, en af en toe wat pingelen en kopen. De startprijs is hier meestal het dubbele of het driedubbele.  Na al het slenteren toch even een dutje en dan op om 17.00 naar Gaia voor feestje van Wilfried.

Mensen uit Brugge kwamen ook; gelukkig was Eddy al redelijk hersteld na de zware antibiotica. Snel werden onder aanwijzing van Jagat twee tafels aan elkaar geschoven zodat ieder wel een plaatsje zou vinden. Jagat moest nog even naar the office maar zou zo wel komen. Wilfried kreeg van Eddie en Leona een schattig olifantje, de slagtanden voor het transport nog even op de zijkant gekleefd. Die zetten we thuis wel in :-). Iets later arriveerden Jagat, Indira, Govinda; Indira met een groot pak onder de arm. Marian had Indira gevraagd om voor Wilfried een mooi origineel Nepalees mutsje te kopen. Ondertussen werden de drankjes aangevoerd en werden er allerlei lekkere hapjes op tafel gezet. Onder het uitpakken van het cadeau van HL-Leaders, een prachtige beeltenis van Ganesha, de god met het olifantenhoofd en van kennis en wijsheid, pakte Marian haar cadeau uit en plantte het mutsje op Wilfried zijn hoofd onder luid applaus van het personeel van Gaia.
Tot onze grote verrassing bleek er ook nog een cadeau uit Nederland te zijn, een cadeau van de familie Kampermann, een T-shirt  met het opschrift ' Pearl (in het groot), best reason to play drums' . Tja, de tekst zette ons natuurlijk aan het denken: Pearl zal wel iets te maken hebben met het feit dat Wilfried in het half-donker verdwaald is gereden in Chitwan, en als hij een drum had gehad, zou hij de rest hebben kunnen waarschuwen (doordat hij ook telefoon vergeten was)!  Het is natuurlijk gissen.... De enige die het antwoord weten zijn vermoedelijk Albert en Marina. Zo, klopt dit een beetje Albert, of is er een andere zingeving :-). Uiteindelijk kwam Govinda nog met een mooie zwarte shawl van Cashmere, die hij aan Marian overhandigde. Maar waarschijnlijk was het de bedoeling dat de sjaal bij Wilfried terecht kwam, want paste natuurlijk goed bij het mutsje.
Govinda, de gids, een druk baasje zat geregeld met twee telefoons aan zijn oren, constant aan het regelen, hier een porter meer, reservaties voor het raften etc... Zou de eerste Nepalees kunnen worden met een burnout vermoeden we :-). Plotseling was hij verdwenen en kwam iets later terug met een Belg, die net was aangekomen, in zijn kielzog. Een mooie vogel die uit  Antwerpen bleek te komen en die de as van zijn vader bij zich had. Had zijn vader namelijk beloofd dat hij de as op de Himalayas zou uitstrooien. Hiervoor zes maanden thuis hard getraind, 16 kg afgevallen, om deze opdracht met succes uit te kunnen voeren. Nou chapeau..... Dus weer een leuk en interessant mens erbij aan onze tafel.
Na heel wat hapjes en drankjes, veel leuke gesprekken, rond 23 uur toch maar een punt achter gezet. in ieder geval was het mede door iedereen een gezellige verjaardag.

Charikot naar Kathmandu

10-11 oktober
Het wordt een traditie. Vroeg gaan slapen zo een 22 uur en vervolgens op tijd op om zonsopgang of een glimp van de Himalayas op te vangen. 5.30 al snel eens door het raam gekeken maar toch nog iets te donker, maar eventjes gewacht tot 6 uur en dan op vinkenslag liggen tot de zon het einder verlicht en de bergen in zicht komen of.... niet. We hebben terug geluk, nu  zicht op de Gauri-shankar, weliswaar in wolkenflarden gehuld. Voor de mooie foto's zoals op postkaarten moeten we in de winter komen. Deze keer moeten wee niet klimmen, maar kunnen we de bergketen zien vanaf het balkon van onze kamer. Toch even afgedaald naar om te gaan ontbijten, waar de service weer zegevierde, tafel en stoelen aangerukt zodat we buiten konden ontbijten. Ondertussen vingen we sporadisch nog een blik op van de bergen, want na het ochtendgloren gaan de wolken vrij vlug tegen de hoge bergen plakken.
Vervolgens een hele trip langs de ondertussen bekende wegen, met uitstappen en al, zodat de auto de hindernissen gemakkelijker kon nemen. Nu waren we voorzien op natte voeten en dus maar de sandalen aan en als we geen natte voeten wilden konden we soms oversteken over een smalle richel. Marian keek dan vooral niet naar onder, want nu natuurlijk in omgekeerde richting de dalen passeren om in Kathmandu te komen en onderweg terug allerlei interessante zaken gezien.
Rond de middag halt in Dhulikhel, een prachtig hotel-restaurant waar het vrij rustig was. Is eigenlijk de plek waar veel trekkers stopten die op doortocht waren naar Tibet. Nu de grens met Tibet terug gesloten is, om een weer onverklaarbare reden, is dit dus een kink in de kabel van veel hotels en resorts die op de weg naar Tibet liggen.
Passerend langs het zeer grote shivabeeld, 43,59 hoog, in de buurt van Bhaktapur, naderen we Kathamandu op een soort autoweg, duidelijk afgebakende vakken en zelfs zebrapaden. Maar.... alles toch kris kras door elkaar, dwars draaien op de weg, en de functie van de zebrapaden voor een groot deel nog niet bekend. Toch hebben we hier de opvoedende werking van de politie gezien, die resoluut een jonge juffrouw terug stuurde om te wachten tot het licht op groen stond voor de voetgangers. Gevaar van deze goede weg is dat iedereen de neiging heeft sneller te rijden en dat is hier ongeveer 70 km. Meestal is het bumper aan bumper en dus veel trager en in deze rijstijl zijn het meesters. In het andere geval, dus sneller, houden ze te weinig afstand, zijn het ook niet gewend, en pats onze auto op de achterkant van een andere. Gelukkig niet veel schade. Wel een compleet circus. In een mum van tijd omringd door allerlei mensen, politie erbij met vier, en dus aan de kant om verkeer niet te hinderen. Een geschreeuw van jewelste, het meest door de niet-betrokkenen, 3 politiemannen vinden het zeer lollig en staan te lachen terwijl de vierde, tussen de mensenmassa, iets als zijn werk probeerde te doen.
Marian vond het zielig voor onze chauffeur, die zich langs allerlei moeilijke wegen gewrongen had en nu bijna thuis ' boem'. Wat er allemaal gebeurde weet ik niet, plotseling vertrekken om 100 meter verder langs de weg gaan staan. We dachten dat de chauffeur de schade nog eens wou opnemen, maar neen hoor, de andere betrokke auto stopt achter ons. Volgens ons wilden ze het vooral onderling regelen en wellicht geen fooien aan de politieagenten geven :-).
Eind goed, al goed en een half uurtje later waren na het gewirwar in Kathmandu terug thuis in ons bekende hotel, Fuji. Na de hartelijke begroetingen van het HL-team, een lekkere douche, terug naar het ons bekende Gaia-restaurant en ons gezellig geinstalleerd. Er is daar altijd van alles te zien, mensen van allerlei pluimage met vooral de Chinezen en Russen die opvallen door hun luidruchtigheid en de Israeli door hun onbeschoftheid.
Even later komen onze bekenden uit Brugge ook binnenwandelen, wat eigenlijk niet kon, want die waren op pad in de buurt van Pokhora. Bleken dat ze teruggevlogen waren uit Pokhora omdat Eddy vrij plotseling ademhalingsproblemen had gekregen (longen). Hij zag er inderdaad maar zeer pips uit. Gelukkig had hij zware antibiotica bij en was die onmiddellijk gaan nemen en na twee dagen ging het toch al wat beter. Nu even afwachten of ze vroeger naar konden vliegen, want is toch een heel geregel. Na een beetje bijgepraat te hebben, op tijd naar bed, want morgen zou het een lange dag kunnen worden met de verjaardag van Wilfried.